معرفی کتاب

مرزهای کنونی تاجیکستان، در جنوب شرقی آسیای مرکزی، همه ی سرزمین های تاجیک نشین را در بر نمی گیرد و سمرقند، بخارا، خوارزم و خیوه از سرزمین های ایرانی نبار تاجیک نشین، در  ازبکستان واقع شده اند. تاجیکستان کشوری با طبیعتی گوناگون، مناطق مرتفع و گیاهان و جانوران کمیاب است. بیشت از 90 درصد سرزمین جمهوری تاجیکستان کوهستانی است و از کوه های بلندی که با برف و یخچال های ابدی پوشیده شده اند تشکیل شده است.

پیوستن تاجیکستان همچون پاره ای از تن ایران به پیکره ی زمین، آرزوی دیرین هردو سو بوده است. فرایند استقلال تاجیکستان، در میانه ی دهه ی 1990 با جنگ داخلی همراه بود. ایرانیان و تاجیکان نسبت به هم حسی نوستالژیک دارند؛ زمزمه ی «بوی جوی مولیان» رودکی آرزوی دیدار هر دو ملت را در سر می پروراند. مردمان هر دو سوی آمویه، خواهان گسترش روابط هستند. تاجیکستان پاره ی تن ایران و بخشی از سرچشمه ی فرهنگ و تمدن ایران و زبان فارسی از ورارودان است و خراسان بزرگ نیز پیوند دهنده ی هردو سوی آمویه.

شناخت ایرانیان با وجود چاپ کتاب ها، مقاله ها، گزارش ها و رسانه های تصویری از این سرزمین کافی نیست و کتاب حاضر، تلاشی است برای معرفی بیشتر جمهوری تاجیکستان به مردم ایران زمین.

فهرست بخش ها:

بخش یکم: سرزمین و مردم

بخش دوم: فرهنگ

بخش سوم: روابط ایران و تاجیکستان