معرفی کتاب

به تازگی خاطرات آیت الله مؤمن قمی منتشر شده است. صراحت لهجه ایشان در این خاطرات سبب شد تا این چند سطر را بنویسم. این صراحت لهجه به خصوص مربوط به شرحی است که ایشان از اساتیدش داده و بدون اغماض از آنان یاد کرده است. بسیاری از آنان اکنون زنده هستند و شاید اگر شخصی جز آیت الله مؤمن بود حاضر به نام آوردن از آنان نبود.
اما جدای از اینها خاطرات ایشان به معنای دقیق کلمه تاریخ حوزه علمیه قم به خصوص روش های تحصیل و مسائل آموزشی و ویژگی های اساتید است. توجه ایشان به نکات حوزوی و علمی و همین طور شرحی که در باره درسها و اساتید دارند، قابل توجه است. از آن جمله مطالبی است که در باره آیت الله داماد گفته اند. به نظر ایشان، آیت الله داماد بهترین استاد پس از امام بوده است. همچنین بخشی از مطالب ایشان مربوط به ویژگی های مرحوم آیت الله حاج آقا مرتضی حائری است. به خصوص توجه ایشان به این که چرا این دو نفر به رغم علاقه به امام با مسائل انقلاب چندان جور نبودند خواندنی است. شرح مفصل ایشان در باره ویژگی های درسی و اخلاقی امام هم جالب توجه بوده و نکات خواندنی فراوانی دارد. مطالب بالنسبه مفصلی هم در باره شیخ علی تهرانی دارد. این که روزگاری چه اندازه به امام علاقه داشت و چطور شد که برید و جدا شد. یکجا هم از قول آیت الله صافی نقل می کنند که فرمودند: برای یک بار هم پیش نیامد که ما خدمت امام برویم و ایشان به اندازه سر سوزن از مواضع شرعی خود عدول کند. عجالتا خاطرات ایشان خواندنی است و به خصوص برای علاقه مندان به مباحث حوزوی نکات تازه دارد.