معرفی کتاب

این کتاب نوشته شاهزاده خانمی است از دربار پادشاهان مغولی هند نامش گلبدن بیگم بوده است و نام زادمانیش صالحه سلطان (متولد 929 و درگذشته 1011). او دختر ظهیر الدین محمد مشهور به بابر است (909 – 937). بابر که مؤسس سلسله تیموری (مشهور به مغولی) هندوستان بود پسر عمر شیخ و نبیره میران شاه پسر امیر تیمور گورکانی است.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

گلبدان 82 سال زندگی کرد و به مناسبت آن که قسمتی از روزگار پدرش در سوانح سیاسی و نظامی میان کابل و اگره می گذشت مجبور به سفرها و هجرت های متعدد شد. سفری هم به مکه رفت. از زنانی است که سرگذشتی شنیدنی و خواندنی دارد و نادرند زنان فارسی دانی که نوشته ای از خود برجای گذاشته باشند.

خوشبختانه از او متنی به فارسی برجای مانده است که اگرچه قسمتی از پایان آن افتاده و گم شده است، در بردارنده گوشه هایی از زندگی شخصی او حاوی اطلاعاتی مفید در باره برادرانش همایون (که پس از بابر به پادشاهی رسید)، هندال، کامران و عده ای کثیر از بانوان و حرم های آن خاندان است و ما را با نموداری از آداب زندگی درباری جغتائیان پیونده خورده به فرهنگ ایرانی و زبان فارسی آشنا می سازد.

این بود عبارات مقدمه آقای افشار به گلبدن نامه

حکایت چنین است که وقتی اکبر شاه پسر همایون از ابوالفضل دکنی خواست تاریخ بابریان را بنویسند او متوجه خاطرات اطرافیان شد و به همین دلیل اکبر شاه از این بانو خواست خاطراتش را بنویسد که همین کتاب شده است.

این کتاب نخستین بار توسط یک بانو انگلیسی به نام Anettes Beveridge بر اساس تک نسخه ای  که از آن بر جای مانده چاپ و همراه ترجمه انگلیسی چاپ شد. در این کار ادوارد براون هم به وی کمک کرد. در سال 1925 چاپ خانم بوریج افست شد اما همچنان اغلاطی در آن برجای ماند. اکنون آقای افشار با بدست آوردن تصویر نسخه خطی بار دیگر آن را تصحیح کرده و ضمن 170 صفحه با فهارس چاپ کرده اند.