معرفی کتاب

مرحوم سید مرتضی جزائری بعد از انقلاب جز برای شماری از دوستان سابق او در قم ناشناخته بود. وی زمانی دراز در شمار طلابی بود که کار فرهنگی جدیدی را در قم آغاز کردند و مکتب اسلام را می چرخاندند و بعد هم در جریان حوادث خرداد 42 و پس از آن درگیر رویدادهای سیاسی بودند. او با بیت آیت الله میلانی نسبت سببی یافت و در جریان بسیاری از تحولات سیاسی بود. اما یکباره برید و برید و رفت که رفت. از آن پس به برخی از کارهای علمی و تربیتی خود مشغول بود. بعد از انقلاب نیز ساکت ماند تا سال 74 که تشکیلاتی به نام رواق مهر درست کرد و شاگردانی داشت. مدتها برای آنان سخنرانی کرد و درس گفت تا آن جا هم حدود شش سال بعد آن را تعطیل کرد. در این سالها باز با شاگردان مختصرش کارها را ادامه داد تا این که در نیمه شب 20 خرداد 1387 درگذشت.
نام وی را در بسیاری از اسناد و منابع انقلاب به خصوص در میان اسنادی از دوستانش که توسط مرکز بررسی اسناد تاریخی منتشر شده می‌توان ملاحظه کرد. خودش هم خاطرات زیادی داشته که در مقدمه همین کتاب به آن اشاره و وعده داده شده تا تدوین شود و انتشار یابد. این که چرا از جمع دوستانش جدا شد، به هر حال هر جمعی در نهایت به هزار و یک دلیل از هم جدا می شود. حتی تا روز آخر دو نفر هم از آن جمع با هم نمی‌مانند. جزائری بیشتر در حوالی سالهای 48 و بعد از آن به دلیل این که حس کرد جریان انقلابی گری از ولایت و تشیع دور می شود جدا شد. این حدس من است. شاید دوستان و شاگردانش توضیحات دیگری داشته باشند.
با این همه وی یک روحانی اهل فهم بود و آرامش جزو خصیصه های او. در این کتاب به جز زندگی نامه ای که از وی هست و پیش از این به صورت یک جزوه به مناسبت اربعین درگذشت او انتشار یافت، چندین بخش از درسها و مطالب وی نیز چاپ شده که دیدگاه های وی را به خصوص در زمینه برخی از مسائل مربوط به شیعه و ولایت و تاریخ صدر اسلام نشان می دهد.
و اما در بخش پایانی شماری از سروده‌های او هست که در موضوعات مختلف به خصوص منقبت و مدیحت اهل بیت سروده شده است. در میان آنها یک شعر عالی هست که پیش از انقلاب توسط یک مداح مشهدی که اسمش را به خاطر ندارم خوانده شد و روی آنتن رفت و بسیار محبوبیت یافت.
عشق من عشق الست ه
عشق هر بالا و پسته
عشق هر هشیار و مسته
بی زوال و بی شکسته
عاشقم از خویش رسته
از همه عالم گسسته
در به روی غیر بسته
هرچه جز عهدش شکسته
بر سر راهش نشسته
خسته و بسیار خسته
تا شهم را نیست بسته
نیستم از هرچه هسته
تا دل من شه پرسته
دامن شاه ام به دسته
دیده ام در روی اویه
نیست از خود هست اویه
اگر آن ماه نمونه
رخ خود را بنمونه
همه بت های جهان را
سرجاشون می نشونه