معرفی کتاب

اين اثر يکي از نخستين کتابهايي است که در سعودي پيرامون روابط سياسي ايران و سعودي نوشته شده است.
جهت گيري اصلي کتاب بحث از روابط دو کشور طي يک دوره سي ساله - تا يکي دو سال پس از انقلاب اسلامي - و تأثير آن روي کشورهاي خليج فارس است.
در مقدمه يک بحث در باره سعودي و بحثي ديگر در باره ايران دارد. سپس از امارات سخن مي گويد.
در همان مقدمه از سابقه روابط ايران و سعودي گفتگو کرده و مواضع اين دو کشور را در جريان جنگ جهاني دوم مورد اشاره قرا رمي دهد.
فصل اول کتاب در باره تأثير نفت در روابط ايران و سعودي و درگيري در محور دولت هاي خليج است. داستان مصدق و مسدود شدن صدور نفت ايران، پيمان بغداد در سال 1955، موضع سعودي در قبال مساله بحرين و ايران در سال 1957 و مواضع و مناسبات اين دو دولت در آستان تأسيس اوپک در سال 1960 مورد بحث قرار گرفته است.
فصل دوم کتاب در باره روابط ايراني - سعودي و تأثير آنها در استقلال دولت هاي منطقه خليج است. استقلال کويت در سال 1961 ، اعلام خروج نيروهاي انگليس از منطقه و تأثير آن در روابط اين دو کشور، استقلال بحرين و قطر در سال 1971 و مواضع آنان در قبال شکل گيري دولت امارات در سال 1971 از بحث هايي است که در اين همين فصل آمده است.
فصل سوم که آخرين فصل کتاب است در باره روابط اين دولت در ارتباط با ماجراي ظفار و همين طور امنيت خليج و سپس مواضع دولت سعودي در قبال انقلاب اسلامي ايران در سال 1979 در ادامه آمده است. آخرين بحث در باره موضع ايران در برابر تأسيس شوراي همکاري خليج در سال 1981 است که به عنوان سدي در برابر ايران شکل گرفت.
ضمايم چندين هم در پايان آمده که عبارت از برخي قراردادها، بيانيه ها و غيره است که گهگاه به فارسي يا عربي و انگليسي است. يکي از آنها توافقي است که ميان رضا شاه و ملک عبدالعزيز در سال 1929 در باره برقراري مناسبات ميان دو کشور صورت گرفته و مذاکره کنندگان حبيب الله هويدا و فواد حمزه هستند (ص 190)
گفتني است که وزارت خارجه ايران هم کتابي با عنوان روابط ايران و سعودي در سالهاي اخير به چاپ رسانده که کمتر تحليلي و سياسي و بيشتر جنبه اسنادي دارد.