معرفی کتاب

از منصفانه ترین خاطراتی که طی این سالها خوانده ام همین خاطرات آقای استادی است، خاطراتی که با کمال تواضع نوشته شده و اولین تواضعش همین است که اجازه نداده اند روی جلد بیش از این نوشته شود که: خاطرات حاج شیخ رضا استادی. در جای جای کتاب این تواضع و متانت آشکار است.
انصاف در سراسر کتاب موج می زند. یکی از آنها همین است که ایشان سالهای متمادی شاگرد آقای شریعتمداری بوده و این مطالب را همراه با خاطراتی که داشته بارها و بارها آورده است. البته انتقادات خویش را هم منصفانه و نرم مطرح کرده است.
این خاطرات از آن روی که از فرهیخته مردی فرهنگی است و نه سیاسی، متفاوت با بسیاری دیگر از خاطرات منتشره در این سالهاست. آقای استادی سالها در موسسه در راه حق بوده و اطلاعات ایشان در باره این موسسه وموسسه اصول دین عالی و برخی تازه و دست اول است.
در باره دارالتبلیغ و مسائلی که در اطراف آن مطرح شده از جمله دلایل مخالفت امام با آن و نیز ماجرای شهید جاوید با تفصیل صحبت شده است. ایشان به هیچ روی حق علمی آقای صالحی نجف آبادی را به عنوان یک مدرس پایمال نکرده است. در باره دلیل تألیف شهید جاوید صرفا انگیزه علمی را مطرح کرده و تأیید کرده که با حال و هوای آن روزها سازگار بود. داستان جامعه مدرسین را هم مطرح کرده و گفته است که اصلا در آن روزها چنین اسمی نبود و صرفا اعلامیه ای از طرف برخی نوشته شده و پیش دیگران برده می شد تا امضا کنند. شرحی در باره آیت الله بروجردی و خدمات ایشان هم در کتاب آمده که مشتمل بر نکات تازه ای است. یکی از آنها این است که زمانی به ایشان خبر دادند که در تمام ایستگاه های قطار به دلیل این که سازندگان مسیحی بودند کلیسا هست اما مسجد نیست. ایشان این مطالب را با رئیس فرهنگ قم مطرح می کند. وی خبر را به طهران برده و اندکی بعد همه آن کلیساها به مسجد تبدیل شد. ( 130).